ეროსი მანჯგალაძე 1925 წლის 21 ოქტომბერს (დაბადების ჩანაწერის მიხედვით 3 მარტს) სამტრედიის რაიონის სოფელ ღანირში დაიბადა. მან ადრეული ბავშვობა სოფელ ღანირში გაატარა. 7 წლის იყო, როდესაც მისი ოჯახი საცხოვრებლად თბილისში გადასახლდა.

„ეროსი მძაფრად განიცდიდა ბავშვობის წლების მოგონებას. სულში რაღაც ყველაზე ფაქიზი სიმი შეერხეოდა, როცა ბავშვობას ვუხსენებდით. მისი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დრო იყო იგი, იშვიათად ჰყვებოდა თავის ბავშვობის წლებზე. გიორგი ჭალადიდელის ერთ სტრიქონს იტყოდა ხოლმე და თვალები უწყლიანდებოდა: „მახსოეს პირველად სასწავლებელში წასაყვანადა რომ მომამზადეს“... აუღელვებლად არ შემიძლია ამ სტრიქონების გახსენებაო, რაღაც ღრმა ნოსტალგია ეუფლებოდა ამ დროს, ეს არ იყო მხოლოდ ბავშვობისაკენ მიხედვის სევდა, რაღაცით მასზე მეტიც იყო. ალბათ, იმიტომ, რომ უცებ დაკარგა ბავშვობა. დედამისი თამარი ხიდან გადმოვარდა და სამუდამოდ ლოგინს მიეჯაჭვა. ეს მისთვის უკვე სულ სხვა ცხოვრების დაწყებას ნიშნავდა, დიდი და მძიმე ცხოვრებისა“, - წერს ვასილ კიკნაძე წიგნში „ჩვენი ეროსი“ (1990 წელი).

მსახიობი, სპორტული კომენტატორი კოტე მახარაძე: „ერთ ფრაზას იტყოდა ეროსი, აი, მაგალითად, „ქვევრში“, ერთი ციცქნა როლი აქვს მაგრამ, მისი ნათქვამი: „კაცო, სამჭკუაშვილი ვარ, ღმერთი ხომ არა ვარო?“ - ეს ფრაზა დარჩა და არ წაიშლება, არ არის დიდი როლი და არც ეროსისთვის არის დიდი გამარჯვება, მაგრამ ეს ფრაზა ხომ დარჩა!

სპორტული რეპორტაჟებიდან რამდენი ფრაზაა, „აღმართეს მკვდრებმა ცოცხალი კედელიო!“ რომ თქვა ჩვენს „დინამოელებზე“, და რამდენი კიდევ ასეთი... ღვთაებრივი ხმის პატრონი იყო. დოდო აბაშიძე ამბობდა ხოლმე, რომ პირიდან თაფლი გადმოსდის ეროსის, ხმა კი არ გადმოსდისო..! მარტო საოცრად ხავერდოვანი, დაბალი და უძლიერესი ჟღერადობის...

იყო თუ არა სვე-ბედნიერი კაცი ეროსი? მისი თეატრალური გამარჯვებების მიხედვით, ცხადია, უბედნიერესი! მან ჩვენს შორის პირველმა გაიკვლია დიდი გზა და ლიდერი იყო“... 

1982 წლის იანვარში, 56 წლის ასაკში, ეროსი მანჯგალაძე მოულოდნელად, გულის შეტევით გარდაიცვალა. დაკრძალულია დიდუბის საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.